ANTIHEROI

Heroia, narrazio edo antzerki bateko protagonista, goi mailakoa eta eredugarria den neurrian, antiheroia haren aurkako ezaugarri psikologiko, moral, sozial eta eko nomikoak dituena da: behe jatorrikoa, jokabide okerrekoa eta inorentzat bereziki eredugarria ez den pertsonaia nagusia izaten da. Ikus H EROI .

Obraren egituran heroiak duen kokagune eta funtzio bera du: protagonista da, eta gainerako pertsonaien ekintzak beraren inguruan azaltzen dira, eta berak bizi dituen toki eta denborak bere inguruan garatzen dira. Antzinate klasikoaren garaie tatik, komedietako protagonistak izan dira antiheroiak, eta Goi Erdi Aroko La Celestina, Il Decamerone, Canterbury Tales[Canterburyko ipuinak] edo gisakoetan, nahiz XVI. eta XVII. mendeko eleberri pikareskoetan, protagonistak euren pasio menderaezinengatik eta bizioengatik nahiz jokabide desegokiarengatik dira ezagunak.

Bestalde, XIX. eta XX. mendeko nobelagintza errealista eta naturalistetako pro tagonistak berez antiheroiak bilakatu dira euren jatorri noble edota eredugarritasu naren ezaugarriez gabetu ahala, eta erromantizismoaren ondoren, euren garaiko gai eta arazoen errepresentazio bide bilakatu ahala. Besteak beste, antiheroiaren paradigma da J. Joyceren Ulysses eko protagonista Leopold Bloom dublindarra, Greziako narrazio epikoetako Homeroren protagonista heroikoaren deitura baitara ma liburuak eta akzioan hainbat eta hainbat baitira Odisearen akzioaren pareko egoera eta gertakari antiheroikoak. Euskal literaturan antiheroikoak dira, besteak beste, B. Atxagaren Etiopia ko protagonistak edo A. Epaltzaren Rock and Roll ekoak edo R. Saizarbitoriaren Gorde nazazu lurpean eko zenbait narraziotako protagonis tak, hala nola, Rosettiren obsesioa ko Juan Martin.

[L. O.]