1.
(SP, Lar, Añ, Bera),
debrutu (VocS, Dv)
Endemoniarse (sdos. prop. y fig.). "Endiabler" VocS, Dv. v. DEABRUAK HARTU. Deabruturik arkitzen zen gizon hau. MbIArg I 243.
Juan Bautistak jan eta edaten ez ebelako, esaten zenduen deabruturik egoala. AñMisE 107.
azpiadiera-1.1
(SP, Lar, Añ) . (Part. en función de adj.).Endemoniado."Endemoniado"y "diabólico" Lar y Añ."Energúmeno"Añ.
Deabrutu gaizo hekin gatik, hekin atheratzeko tiranotasun hartarik. SPPhil 67 (He 69 deabruztatu).
Ekarri zitiozten debrutu aunitz. EchnMt 8, 16 (Lç demoniatu, TB, EvL debruztatu, HeH deabruek hartu, Dv, Leon, Ker, IBe de(a)brudun, Ol txerrendun).
Gaixoak, itsuak, gorrak, mutuak, deabrutuak osatuten dira. AñMisE 199.
sense-2
2.debrutu (VocBN, Dv). Hacer(se) diablo. "Devenir diable, méchant" VocBN. "Devenir diable; au fig. devenir méchant" Dv. Iriñak txuritzen gaituan bezela, gizonak gizondu egiten gaitu, deabruak deabrutu, ta Jaungoikoak berriz anditu, edertu, Jaungoikotu. AgSerm 441.