1.
(L, S ap. Lh
; ArchUFH),
arrontu (Dv→A). Hacer(se) común, corriente."Devenir commun (peu rare)"Dv.
"Abonder"Lh.
Cf. arruntatu. Hemen berria bada ere, ez da guzietan orobat. Angeletierran, Belxikan, Alemanian eta Frantzia guzian arrontua da. DvLab 108.
Nola azkenekotz oro arrontzen baitira, hamar urthe gabe uste dut ikhusiko ditugun gutartean halakoak [Rayos X]. EskLAlm 1908, 5.
(ap. DRA)En DFrec hay un ej. de arruntu.
sense-2
2.Publicar, hacer público. Bertzu berri batzuek baitugu arrontzen. "Bertzu berriak" (ap. DRA).