ifernuratu (Lar, H; -ra SP, Dv), infiernuratu.
Ir al infierno, condenarse. " Ifernuratzea, aller en enfer. [...] Infernurako naiz, j'irai en enfer" SP. "Infernar" Lar. " Hil bezain sarri ifernurako da gaixtagina " Dv. "Aller, aboutir en enfer" H. Tr. Lo únicos ejs. claros de part. infernuratu son los de Añibarro, Jauregui y Arrue. En los primeros testimonios parece predominar el part. ifernura .
Ifernuras gero ezta bekaturik barkatzen. Ber Doc 124v. Ifernuratzea. (tít). EZ Man I 93. Orduan hek guztiak ifernura ziren. Ax 141 (V 93). Baldinba ez ahal naiz hunengatik, [...] hunein erraxki egin dudanagatik ifernurako? Ib. 57 (V 37). Kita bekhatua, beraz, / ez ifernuratzeko. Arg DevB 17. Zerua galdu ta infernuratzen banaz, zer izango da nizaz? Cb Eg II 22 (Dv LEd 53 ifernuratzen). Orduan bere lotsaz gorde zitubezala pekatubak, ta infernura biar ebeela Jangoikuak osatu ezpalitu. Mg CO 202. Aitortu zion bere agintari edo buru zuanari, nola betiko infernura zan. AA III 289. Zeure nai izatez edo zeure erruz infernuratu zindezke beti betiko. Jauregui 239. Bere serbitzuan iraun duenetako iñor sekulan gurekiñ infernuratu eztala. Arr May 161. Andre Mariaren serbitzari bat inpernuratzea ezin diteken gauza da. MAtx Gazt 99.