Venganza.Cf. apendu. v. apentza, mendeku. Ez apendu; ene maiteok, utzi, ordea, aserrea dagokionari. Idatzita baitago: Nere gain apena; Neuk ordaindu bear. OlRom 12, 19 (Dv niri aspertzea, IBk mendeku egitea).
Ez apenik billa (bengantzarik), ez erresumindu erritarrekin . (Lev 19, 18). OrMB 293.
Apen-eske zeuden begien zuloak, argi gabe utziaz, esku odol-zalez ta anazka-muturrez lertu zitun. ZaitSof 188.
Irudia, bekaitzik gabe ez dala erori, ikusirik dut; apenez ba'da ordea, ez dut txintik ateratzen. Ib. 51.
Bere aspaldiko apen-egarria betetzeko garaia eldu zitzaion, beraz. EtxdeJJ 185.
Asarre nintzaien aundieri menpeko ez nitulako, ta txikieri ematen etzidatelako, ta nigarra nien apen orde. OrAitork 15.
Etsaiak etsaiari, urruñaz edo iraiñez edo bietara, bietara ere apenez. Ib. 67.
azpisarrera-1
APEN HARTU.
Vengarse. Begira! or dabil Esau, zure anaia, apen artzeko. OlGen 27, 42 (Ker apentzeko).
Ta olakotsuek egin zituten aiek, nerekin apen artzen zuten. OrAitork 21.