(Lcc, Urt III 48, VocBN ), mondano.
Mundano. v. mundutar, munduzale. Tr. Documentado en autores septentrionales desde Leiçarraga hasta mediados del s. XIX. Al Sur se encuentra en tres catecismos navarros del s. XIX. La forma general es mundano; salvo errata, en Chourio (III 40, 6) hay un ej. de mondano, junto al más frec. mundano .
Bazituen lehen Alianzak ere zerbitzu dibinoaren ordenanzák eta sanktuario mundanoa. Lç He 9, 1 (He mundu huntako, TB, Ol, Ker, BiblE lurreko, Dv mendeko ). O gizon m[u]ndanoa, / zeñak erhakerietan / baituk heure gogoa. EZ Eliç 103. Ezagutza mundano edo Jaiñkozkoa. He Gudu 62. Aire mundano eta arraitasun sobrarekin gizonkien aitzinean agertzen diren [emaztekiak] . Brtc 61. Ukho egiten dugularik inpietateari eta gutizia mundano guziei. Jaur 136. --Nor da Mundua? --Dire gizon mundanoak gaistoak eta perbersoak. (Uriz, s. XIX). BOEanm 1227. (tbn. en BOEans 538 (Beintza-Labaien, s. XIX) y ASJU 1992, 520 (R, s. XIX) gizon mundano)