(G, AN, L, B, BN ap. A
; Hb),
karrakail (B ap. IzetaBHizt). "Informe, malotru, cassé"Hb.
"1.º brusco, tosco, feo; 2.º (persona), decadente"A.
"Persona estropeada, envejecida. Gure gizona arront karrakaildue dago. Karrakail dabile
"IzetaBHizt.
Emakuma eraman-ekarri ta tratu-zarketariak karkallak [izan oi dira]. Ezale 1897, 340a.
(DRA traduce "correveidile")Utzi behartzen da dohala dena den, bere lephoztun karkailarekin, bai ordean ere bere zauriarekin!Prop 1910, 67s (ap. DRA
). Han etzen gehiago etxe karkakil [sic, sin duda errata] bat baizik xutik zagonik. ZerbGerlan 47.
Huna nolatsukoak ziren hitzak treina karkailaren urratsean. LarreArtzainE 110.