1.
(
H) .
(Aux. intrans.).
"
Bere guthizia bethe nahiz hirrikatua dago
"
H.
v. 1 irrikitu.
Ta [egokera] obagorik gura ixanaz eztattekiala iñoiz irrikatu. Otx 99. Kristoren antza artzen irrikatu bedi. Or QA 163. En DFrec hay 4 ejs.
v. tbn. Berron Kijote 151.
azpiadiera-1.1
Atsegin niken zazpi urtez nire oiñetan irrikatzen ikustea.'Agoniser d'amour'. Or Mi 32.
azpiadiera-1.2
Aien irrikatzen nengoela (Quijote IX).
"Los deseaba."
Or RIEV
1929, 7.