1.
(V-ple-ger-m, Gc ap. A; Añ),
esko (H(V)). Húmedo; fresco, lozano.v. heze. Baditu gitxienez larogei urte: bekoki guztia tximur tximur eginda [...]. Bakarrik miña dauka txito ezko ta zolija. MgPAb 72s.
Leviatani berriz eman ziñion [lurraren] zazpigarren zatia, ezkoa eta bustia. (4 Esdras 6, 52). Ur( inBOEg 3314 (Dv urak dadukana
)
).
Zelaiak, ezko, naro ta loretsu zeuden. AgG 43.
Goldeak iraulitako lur-mokor ezkoak. TAgUzt 265.
Lur ezko ta erreka-ondoetan billatuko dezu. Munita 52.
Lur eze ta aize ezkoa. Ib. 152.
Gure aritzan ezkurra badet / eusko lurrean ereiña, / jaio ta ezko ortxe daukat gaur / zuaitzño txiki liraiña.AZink 73.
Gure lurralde ezkoa, / beroa eta preskoa, / fruitu-emale askoa!Zendoia 195.
Aixa jartzen du gure zintzurra [ardoak] / kantaria ta ezkoa. Insausti 321.
sense-2
2.Humedad. Antxe babesean dagola, lurraren ezkoz ta eguzkiaren beroz. MAtxGazt 17.
Lizar-landare gazte, iturri-ondoan; / ezkoaren indarrez goraka zijoan. NEtxLBB 258.
Itzalak, ezkoa ixuriz, zokoak menderatzen ari zitun.AtañoTxanKan 19.