italera (AG (1902), Bera app., BeraLzM),
italiara. Italiano (idioma). Tr. Aparece en textos meridionales desde comienzos del s. XX. Italera es un neol. creado por AG en 1902, a imitación de euzkera, de ital- y era 'lengua' (cf. NeolAG ). v. italiano (2). Izazdun amalauduna deitzen zaio (Sonetto caudatto, Italeraz). LzM EEs 1913, 194. Italeratik euzkeralduta. Otx 1. [Germanarak] Italiararen eta Keltararen antz gehiago duela beste indoeuropar mintzairek baino. Mde Pr 211. Nik ba daukat italieraz [Ariosto] [...] baiña ez dut ulertzen. Berron Kijote 80. Italieraren irudira, halaz guztiz, eta ez italierak bezala, gurean ez diren kontsonante bikoitzak ezagunak baitira han. MEIG VII 181. v. tbn. Garit Usand 31. Ldi IL 137. Italera: Or in Gazt MusIx 28.
azpisarrera-1
ITALIERAZKO.
Italiano, que está en lengua italiana. Beste zerbait be badau onik ittalerazko idaztitxu barriztau onek. Otx 6.