(G ap. A ; VocCB →Dv), bekoskodun (Lar, Hb (+-kh-), H (V, G)).
Ceñudo, adusto, hosco. "Ceñudo" , "hosco", capotudo" Lar. "Ceñudo. Fig. rudo, adusto, tétrico, poco afable. Urlia da gizon bekoskodun bat. Sin. bekozkotsu " VocCB. "(V, G), rigide, sévère. Gizon bekoskoduna, homme sévère" H. "(G), adusto" A.
Utsegin dezu; esango dirate Filosofo bekozkodunak; begitandu zatzu; oiek dirade amesak eta kontuak, Platonen iduripenak. Lar SAgust 4. Ez det ere kantatzen Ciden eta Pelaioren semeen erru eziezkorra, zeintzuek gure Españako sarjin loretsutik mairu basatia bota ondoren itzulitzen dituzten aurpegi bekoskodunak Europaronz. Otag EE 1882c, 413. Emen jendeak barre askotxo egin zuen, eta alkatea berriz betozkodun jarri zan. Urruz Auspoa 113, 28.