Euskaltzaindia. OEH. Orotariko Euskal Hiztegia
goiburua
sense-1
1.
(G; Añ, H),
errebesau (V)
Ref.:
A (errebesatu);
Iz ArOñ (errebesau)
.
Vomitar.
"Vomir"
H.
v. errebokatu
(2);
cf. errebes
(II, 3).
Iñoiz konfesoreak agintzen bazion alimentu on bat ar zezala, obeditzen zion, baña andik laster errebesatzen zuen.
Cb Josefa 118.
Baña bildur naz errebesau ez daidan edo aize dongaz bete ez nadin.
Mg PAb 60.
Bai, dino Espiritu Santubak, errebesau edo aterako ditubez jan edo batu zitubezan aberastasunak.
Mg CO 271.
Edanean igarorik, errebesaturik, zer esanak emonik, bere familiak bearrago daben dirua ardaotan urturik.
Añ MisE 140.
Asiko natxatzu errebesetan neure aotik.
Ur Apoc (V) 3, 16.
sense-2
2.
Descarriarse, pervertirse.
v. errebestu.
Izutzen nau, Ernesto, katolikoak deitzen diran gizon batzuen aotik gauz aiñ errebesatuak aditzeak.
AJauregi EE
1885b, 216.