Euskaltzaindiak euskal alfabetoko letrak zein diren eta haien izenak nola diren argitu nahi izan zuen 17. arauan, eta ondo esana dago x letraren izena ixa dela.

Bokalarteko x-ren balioaz, 87. arauak bereizketa hau egiten du erregistro zaindurako:

a) Tradizioko euskal hitzek (mailegu zaharrak barne) euskarak berea duen soinu sabaikariari eusten diote: [axola, xoxo, Uxue…].

b) Azken urteotan maileguz hartutakoen kasuan, [ks] ahoskatzea hobesten du: [seksu, taksi, faksez…].

Hitz-amaierako t/d kontsonanteen ahoskeraren kasuan (158. eta 184. arauak):

a) Euskarazko grafiara ekarri direnetan (jogurt, bidet…), euskal hitzak balira bezala ahoskatu behar dira, euskal hitzak dira eta [jogurt, bidet…]

b) Euskaraz ere jatorrizko hizkuntzan bezala idazten direnetan, haien jatorrizko ahoskerari eustea da gomendioa (ahoskera jasoaz ari gara): Google > [gúgel], De Gaulle [degól], Cagliari > [kállari]…

Baina, euskararen egoera soziolinguistikoa halakoa delako, kontuan izan behar da eguneroko jardunean hitz batzuen ahoskera desberdina dela Hegoaldean eta Iparraldean [renol/reno, michelin/mixelen, leroi merlin /lerua merlen…]. Horixe da errealitatea eta Euskaltzaindiak ez du hori gaitzesten, nahiz eta hizkuntza zainduan jatorrizko ahoskera gordetzea gomendatzen duen.