iragan1, iragan, iragaten, iraganen/iragango
1 da ad. Igaro. Ik. pasatu. Hemendik iragaten zen, etxera joateko. Iragan nintzen gizon nagiaren landatik eta eroaren mahastitik, eta guztiak ziren elorriz eta belar gaiztoz beteak. Emazte haren aldetik iragan zen. Oihanean gaindi iragan. Haritz adartsu baten azpian iragatean. Baina hitzak laster iragaten eta ahazten dira. Ez du inork iragan den uretik hartzen. 2 du ad. Zerbaitetan barrena alde batetik bestera doan ibilbidea egin. Zubia iragan artean. Luzea zen iragan behar zen bidea. Bi orenen bidea iragateko duzunean, eta oren haietarik bata alferkerian iragan duzunean, zer erremedio zeure bidea mugaz eta ilundu gabe erdiesteko? || Ezpataz bihotza iragan zion.
3 da/du ad. (Denboraz mintzatuz). Bi urte iragan dira bitartean. Biarritzen iragan zuen 1859ko uda. Komentu hartan iragan zituen hamar urte. Labur da bizia; irriz nahi dut iragan, ahal badut, guztia. Ez baitzuen egunik iragan hartaz oroitu gabe. || Iraganak iragan, azken buruan nolakoak garen behatzen du Jainkoak. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Denbora iragana berreskuratzeko.
4 Urteez, hilabeteez, egunez eta kidekoez mintzatuz, igaro berri dena. (Partizipio burutuan). Ik. joan den. Iragan egunean, astean, urtean. Iragan astelehen arratsaldean. 5 du ad. Igaro, jasan. Ik. pairatu. Gurutzean iragan zuen heriotza santua. Ezin esanezko nekeak iraganik. 6 du ad. Muga jakin bat baino harago joan. Xedea eta marra iragan gabe. Eriak ez du gaua iraganen. Baditu hirurogei urte iraganak.
7 da ad. Gertatu. Horrelakoak iragaten dira horrelakoen artean.