1.
(L ap. Lh
; Añ),
osagune (A(que dice tomarlo de Añ), Lh). "Perfección"Añ.
Lhande en la forma osagune cita a Duhalde, pero en éste sólo encontramos osogune. Gozabethari maite haren edertasunek, osogunek edo perfekzionek eta ezin khondatuzko ongi-eginek etzutenaz geroz ukitu. Birjin 518.
Jainkoaren osogune edo perfekzione adoragarrien gainean. Dh 52.
[Jainkoaren] ontasun miragarria, haren bertze osogune mugarririk eztutenak. Ib. 155.
Mugarik ez du Jainkoak bere osogune edo perfekzionetan. ArbErlis 10.
[Jainko] haren osogune adoragarriari dohakon amodio guziarekin. EtchebZeruari 18 (ap. DRA).