(...)
[-Tze, -tza atzizkiak] Mitxelena-ren arabera bi atzizki hauek ugaritasuna adierazten dute: Artaza, Elorza, Aldaz, Iharce… [ AV, 155. or.]. Ez dago garbi, autore honen eritziz, biak atzizki beraren aldaerak diren ala jatorri ezberdinetako bukaerak, baina, dena dela, txandaketa hitz berean gertatzen denean, -tza mendebaldeko euskalkietan agertuko da, eta -tze ekialdekoetan [Halaz guztiz, eta segituan ikusiko dugunez, ekialdekotzat jo behar den gure eskualdean -tza ere agertzen da, orokorra -tze izanagatik]. Batzutan -z hutsa ere aurkitzen dugu, azkeneko bokalaren erortzearen ondorioz, eta beraz Aldaz, Ardanaz… eta bestetan atzizki hau dugula pentsatu beharko dugu, hizkuntzalari errenteriarraren ustez beti ere. -Tza mendebaldeko atzizkia agirietan azaltzen den aurreko -ça(h)a, -za(h)a batetik atera dela badakigu [Menéndez Pidalek aipatu zuen aurrena, Curso de Lingüística izeneko lanean 1921ean. Ikus FHV, 111. or., eta TAV, 24-30. orr.], eta -tze aditz izenkiak (hartze, etortze…) sortzen dituen berrekailu bera izan liteke, Mitxelenaren eritziz. Caro Baroja-k [HGPV, 162-165. orr.], Arabako toponimo nagusiak aztertzen ari delarik, -tza atzizkia ugaritasunezkotzat hartu ohi dela dio, eta Arabako leku-izenetan sarri agertzen dela. Autore honek aztertu duen "Reja de San Millán" delakoan -zaha itxuraz ageri da, gorago esan moduan, euskaraz -tza eta gaztelaniaz -za idatzi ohi dena.
(...)

(...)
Elorriak du: Elosu < *Elor- + -zu, Elord(u)i, Elortza / Elortze, Elorrieta, Elorriaga, *Elorribe [141. oin oharra: Billaron baserri bat dago Elorribi izenekoa. Ene aitita zen bertakoa. Guk Elorbi erraiten dugu], (Elorgorta, forma berriagokoa)
(...)