kutsatu, kutsa, kutsatzen
1 da ad. Garbia ez den edo ez-garbitzat hartzen den zerbaitek zikindua gertatu. Bekatu anitzez kutsatu baldin bada. Lizarragaren adiskide baitzen, kutsatu egin zen haren nireganako gorrotoaz. Haragizko bekatuan kutsatzen ez dena. Etsai baten hil-berria zetorkionean, berehala garbitzen zen, adieraziaz ez zela odol hartan kutsatu. || Eritasun honetaz kutsatua gertatzen den elizgizona. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Ardi kutsatua artaldetik bereizten da. Hitz berri eta kutsatuen truk, zahar garbiak erabiltzen genituen. Gaiztoak edo kutsatuak balira bezala. || Frantziskotarrek behar zuten mundu bekatuz kutsatua garbitu.
2 du ad. Garbia ez den edo ez-garbitzat hartzen den zerbaitek zikindu. Ez dezazula ezer uki kutsatuko zaituenik. Usteldura moralak dena kutsatzen du. Ura kutsatu. Lehorretik iristen diren hondakinek kutsatzen dute gehien itsasoa. Atmosfera kutsatzen duten gasak. Eleberriaren pozoiak hain barreneraino kutsatu zaituenez gero. Latinak kutsaturiko euskara. Erdalkeriak bera gutxiago kutsatu duela Axular edo Agirre Asteasukoa baino. Europako haizeek gehiegi kutsatu ez zaituztenok.
3 du ad. Izaki bizidun batek beste bati eritasun bat itsatsi. Beren gaitza besteei ez kutsatzeko. Manuel hiriko txakur amorraturen batek kutsatu du.
4 du ad. (Txartzat hartzen ez diren gauzez mintzatuz). Inguru guztiak biziaz eta pozez kutsatzen dituelarik.