Euskaltzaindiak ez du ezer esan arazo morfofonologiko horretaz. Hala ere, badirudi galderan ematen diren trakestzat/traketstzat/trakets-tzat formen artean dagoela hautua. Hauek dira aukerak:

1. Trakets-tzat, motz-tzat: hau da, marratxoa erabiltzea. Badirudi gaur egungo idazleren batek edo bestek erabili izan duela baliabide hori; baina OEHko corpusean ez dago horren aztarrenik.
2. Traketstzat, motztzat: hau da, txistukari afrikatua (ts, tz, tx) + txistukari afrikatua (tz). Oso erabilera urria izan du; OEHko corpusean oso adibide bakanak daude: V. Mogelen utstzat, S. Pouvreauren motztzen eta pitztzen, eta J. Duvoisinen botztzen. Horiek besterik ez.
3. Trakestzat, moztzat: hau da, txistukari frikaria (s, z, x) + txistukari afrikatua (tz). Direnak ere asko izan gabe, forma hori da nagusi tradizioan. Txistukari afrikatua frikari bihurtu da honako adibideetan: hustzat, amestzat, arroztzat; eta aditzetan, zorrozten, orrazten, mozten, aberasten, histen, pizten... Jatorriz txistukari afrikatua izan beharrean frikaria duten kasuetan ere ez da arazorik izan kontsonante afrikatuz hasten den atzizkia hartzean: deustzat, eskastzat, espostzat, ezdeustzat, mesiastzat, apheztzat, arteztzat, ezereztzat; eta aditzetan, ikusten, pozten, ezerezten, naasten eta beste.

Beraz, hirugarren baliabide horren alde daude tradizioko datuak (eta bide beretik doa gaur egungo erabilera ere).