(...)
Santunatxe (578-579. orr.): Azalpenetan ematen den bilakaera nahita aldrebestu du egileak, euskal deklinazioaren protodesinentzien teoria hipotetikoak sustatu nahirik. Tamalez, toponimo honi dagokion dokumentazioak eta, halaber, euskal literatura klasikoak, oso argi erakusten dute genitibo marka zein den euskaraz (-en eta ez -an). Interpretazioak egitekotan, guk hor Santu-ena ikusten dugu lehen osagai konplexu bezala, bigarren osagaia jasotzerakoan, mugatzailea galtzen duena. Horren ostean ez dago, beraz, genitibozko erlazio sintagmatikoa (Santuen izen-laguna + lagundutako izena: ‘santuen haitza’), elkarketa arrunta baizik (Santuena jabego-izena + beste izen bat: ‘Santuena etxeko haitza’). Arrazoi horrexegatik idatzi behar da bat eginik. Guk, beraz, Santuenatx emango genuke arauzko era bezala, nahiz toponimo moderno samarra izanik, Santuenatze ere izan litekeen.
(...)

(...)
Santunatxe (1038. or.): Paragoge eta guzti jaso da beti (1895etik aurrera bakarrik, hori bai). Guk, etimoari sinesgarritasunik ematen bazaio, Santuenatx idatziko genuke, noski. Santunatxe (578-579. orr.) izenaren oharrean esaten den legez, ez da ahaztu behar Santuenatze aukera ere ezkuta lezakeela.
(...)