kutsu
1 iz. Kutsatzearen ondorioa eta aztarna. Salatzen duen bekatuaren kutsutik garbi egon behar du salatzaileak. Begira ezazu ene bihotza eta gorputza kutsu guztietatik. Auzokoen kutsua, onerako zein gaitzerako, itsaskorra izan ohi da. Irakaspen horien kutsu galgarria. Arantzazuko hizkera besteren kutsurik gabe agertzen duelako. Gure ondorengoak, agian, gu baino garbiago aurkituko direla oraindik erdalkeriaren kutsutik.
2 iz. Aztarna, arrastoa, ukitua. Olioa husten duzunean ere gelditzen zaio ontziari zenbait hondar edo kutsu. Oraindik ez zitzaien hortzetatik haragi kutsua kendu. Erre kutsua.
3 iz. (Gauza materiagabeek uzten dutena). Ik. usain 3. Eritasun handiak, sendatuz gero ere, uzten du bere ondotik zenbait kutsu. Bekatuak ariman uzten duen bigarren kutsu eta zauria da gaitzerako makurtua geratzea. Batere bekaturik eta bekaturen kutsurik ere gabe. Apaizgaitegiko kutsua ez zaizula joan ezagun da. Ez naiz sekula estrukturalistaegia izan; kutsu hori ezinbestean hartu nuenean, gainera, ez nuen Barthes, Lacan eta horien gisakoengandik hartu. Antzinako klasikoen kutsu bizia euskal letretan txertatu nahi dutenak. Barojaren kutsua zerbaitetan, alderik okerrenean bada ere, itsatsia dut, nonbait. Madrilgo hizketaren kutsua hartu duzu. Aristokrazia kutsuko jaiak. Herri kutsua duten bertsoak. Euskal kutsua darion liburua. Hitzek badute beste zerbait: beren giroa, usaina eta sentimen kutsua.