kendu, ken/kendu, kentzen
1 du ad. Dagoen tokitik higitu; (toki batetik) desagerrarazi. Soroan belar txarrak kentzen. Zenbait lerro kendu ditut zure artikulutik. Jainkoaren bildotsa, munduko bekatuak kentzen dituzuna. Kenduko dut lurraren gainetik. Ken itzazu liburuak mahaitik. Ken ezazu burutik kontu hori. Ken ditzagun gugandik ohitura txar horiek. || Oinazea kentzeko sendagaiak.
2 du ad. Erantzi. Txapela burutik kenduta. Soinekoa kendu zuen denen aurrean.
3 du ad. Zerbait, dagokion, zatitzat duen edo itsatsirik dagoen gauzatik, bereizi. Kutxari estalkia kendu. Armairuko arropei usaina kendu. Izen mugatuari artikulua kenduz gero gelditzen zaiguna.
4 dio ad. Norbait, bereziki bere borondatearen aurka, gauzaren bat gabe utzi. Arkatza kendu zion. Lapurrak bidera irtenik, zeraman guztia kendu eta hil egin zuten. Besteri kenduriko izen ona bihurtzera behartuak gaude. Hitza kendu ziotelako. Lekua kenduko diguten beldurrez. || Horrelako gauzek indarra eta bizitasuna kentzen diote ipuinari.
5 dio ad. lgart. Kobratu. Zenbat kendu dizute soineko horregatik?
6 da ad. Zerbait edo norbait dagoen tokitik beste batera higitu. (Pertsonekin erabiltzen denean, batez ere aginterazko formekin erabiltzen da). Ken hadi aitzinetik! Ken hortik!
7 du ad. Alde batera utzi. Ik. salbuetsi. Zenbait hitz bitxi kentzen badira, ez dugu ts edo tz-rik erabiltzen hitz hastean.