jantzi1, jantz, janzten
1 da ad. Gorputza arropaz estali. Ik. beztitu. Ohetik jaikitzean lotsarik gabe jantzi zara? Dotore jantzia. Jendea gero eta hobeto janzten da. 2 da ad. (Gaia, kolorea edo kideko ezaugarriren bat adierazten duen osagarria hartzen duela). Beltzez jantzi zen. Oinetatik bururaino zuriz jantzia. Zetaz jantzirik. Ardi larruz jantzitako otso maltzurra.
3 da ad. Aipatzen den eran jantzi. (Osagarritzat artikulurik eta kasu markarik gabeko izen bat hartzen duela). Zalduna neskame jantzita. Jendea baserritar jantzita zebilen.
4 du ad. (Arropak) jarri. Mingarri zitzaion zigortuen soinekoa jantzi beharra. Erantzirik soinean zeraman jantzi berri hura, jantzi zion pobreari. Janzteko arroparik ez zeukan (Ik. janzteko). || (nor osagarritzat jantzia gertatzen dena hartzen duela). Berak janzten du bere semea. 5 du ad. Aipatzen den erlijiosoen ordenan sartu. San Domingoren Hirugarren Ordenako abitua jantzi zuenean. 1909an jantzi zen frantziskotar eta 1917an apaiztu.
6 du ad. (Soinean erabiltzen diren beste jantzi edo gauzaki batzuez mintzatuz). Oinetakoak, txapela jantzi. Jantzi dituk abarkak? Koroa jantzi zion. Betaurrekoak jantzita.
7 du ad. Zerbait dagozkion arropez estali. Ohea jantzi. Eta gaua igarotzeko jantzi zion Bernardok ohe zuri ederra beraren gelan. Aldarea jantzi. || Etxea janzten duten altzariak.
8 da/du ad. Zerbaitez apaindu edo hornitu; norbait (zentzuz, jakitez...) hornitu. Lurra behar bezala zuhaitzez jantzia balego. Izotzak arbolak zilarrez jantzi zituen. Irudiz ongi jantzitako liburutxoa. Ondasunez ongi jantziak zeudelako. Zuhur hitzok, mamia euskal mami garbi ez bada ere, euskal azal ederrez jantziak agertzen zaizkigu. Haren idazlanak osotoro biltzeaz gainera, argibide ugariz jantzi ditu. Zentzuz jantzitako edozein gizonek uste duena. Jakintzagaietan ongi jantziriko gizona. Ez gara gehiegi, ez gaude jakitez jantziegiak, hizkuntza larri dabilkigu.