eter
1 iz. Jariakin guztiz mehea, espazio oro (antzinakoen ustez atmosfera gaineko espazioa) betetzen duena eta uhin elektromagnetikoen eraginez dardaratzen dena. Ikusmenaren organoak beharko du "eter" delako horren zirrarak atzematen azkarra izan, bide horretatik datorkigunez gero kolorea. Aristoteles handiak bosgarren elementua gehitu zion zeruaren konposizioari: eterra.
2 iz. Alkoholen eta azidoen konbinatzearen ondorio den gai konposatu lurrunkorra; bereziki, sorgortzaile gisa erabiltzen dena. 1846. urtean, William Thomas Morton medikuak eterra anestesia moduan erabili zuen lehen aldiz, Bostonen.