ote2
1 hizkl. Hiztunak, galderetan, zalantza adierazteko edo azpimarratzeko erabiltzen duen partikula. (Aditz laguntzailearen eta era trinkoen ezkerrean ezartzen da). Etorri ote da? Zer ikusi ote zuen? Ote da munduan bat ere halakorik? Ba ote da hau bezain gauza ederrik? Ez ote da gertatzen entzule batek batera eta besteak bestera aditzea? Horren sentikorra ote da oraingo jendea? Ze izen arraio ote da hori? Horrela ote da? Gurea ote dugu Baroja? Zinetan uste ote du X-k hori? Zer gertatu behar ote du? Bide zuzenagorik ez ote dago?
2 (Zehar-galderetan). Begira etsi ote duzun. Ez dakit, ordea, horien balioa goregi jasoa ez ote daukagun. Galde daiteke orain ea haren alde ote gauden ala kontra. Dudan irudia zuzena ote den, nola jakin? Beldur naiz zenbaiten gogoan ez ote dudan ez dagokidan itxurarik. || Hauetatik batzuk berak asmatu ote zituelako susmoa ere zabaldu da.
3 (Aditza ezabaturik). Atsotitz horien hizkera, nongoa ote? Hitz hori, Axularrena ote? Zergatik ote? Bai ote? Zorionekoa ote, edo gaiztokoa, hori ez dakit.