lekuko
1 iz. Zerbait ikusi edo entzun duelako edo zerbait dakielako, horren berri eman dezakeen pertsona. Loudungo mirakuluen lekuko batek. Bera izan da haren azken negarren lekukoa. Lekukoek diotenez.
2 iz. Zerbaiten lekukotasuna ematen duen pertsona, bereziki auzi batean. Norbait zerbaiten lekuko hartu, ipini. Euskaldunok, eta Txillida dakart lekuko, ez gara arrotz Europa honetan. Bakoitzak bi lekuko hautatu behar ditu. Lekukotzat deituak izan direnak. Gezurrezko lekukoak. Lekuko egiazaleak, gezurrik ez; lekuko faltsuak, gezurra barra-barra.
3 iz. Zerbaiten lekukotasuna ematen duen gauza. Arbasoen lanak hor daude lekuko. Egungo hizkuntzaz ari ez denak testuak behar ditu lekuko, ordukoari antzemango badio.
4 iz. Errelebo-lasterketetan, talde bereko lasterkariek elkarri eskutik eskura pasatzen dioten pieza zilindrikoa, txanda-aldaketa behar bezala egin dela erakusten duena. Lekukoa pasatzeko teknika ere ondo zaindu behar da. || Ilargiraino eramanen nuke Korrikaren lekukoa.
5 iz. (hartu, eman eta kideko aditzekin, lan edo egiteko batean norbaiten ordezkotza edo jarraipena adierazteko). Errekarte zendu ondoren, Etxamendik haren lekukoa hartuko ote zuen zurrumurruak izan ziren. Egunkaria-ri lekukoa hartu zion Berria-ren lehen alea. Irakasteko edo nire esperientziaren berri ematen jarraitzeko prest nago, baina ez dut inor ikusten lekukoa hartzeko prest. Azken urteotako porrotetatik irakaspenak atera eta belaunaldi berriei lekukoa pasatzeko gaitasunik erakutsi ez dutenak.