eten1, eten, eteten
1 da/du ad. Bi buru edo muturretatik tenkatuz, zerbait hautsi. Soka eten. Katea ez da eten. Estekatzen nauten lokarriak eteteko kemenik izan ez dudalako. Ezin eten daitekeen lotura. Zainak eten.
2 du ad. Zerbaiten jarraitutasuna hautsi. Norbaiten jarduna eten. Aurreko lagun guztiekin harremanak eten egin behar zituen. Europar Batasunak Kubarekiko harreman diplomatikoak eten zituen. Bidea eteten duen harria. Ohitura makur hura ezin etenik. Heriotzak eten ez duen adiskidetasun ederra. Euskal literaturaren tradizioa zeharo eten zuten joera berriek.
3 da/du ad. Ahuldu, erabat nekatu. Gurutzean josirik, etenik, hilik. Etenda baitzegoen, egun osoan ibili eta ibili egin ondoren. Eguneroko jardunak eten dezake osasunik gogorrena.