ukandun
1.
(BN ap. A
; -kh- VocBN, Dv, H),
ukendun (-kh- Dv, H, ükh- Gèze→A).
"Possesseur, propriétaire"
VocBN y Gèze.
"Hacendado"
A.
Emazte bat ar dezaket ukanduna, nere eralgi-bearrak ez geitzeko.
Or Aitork 145.
Ukandun aunitzek, ba, Kristautasuna azken orenean beuren gogapea bare idukitzeko, onura derakarkien sistema lokagabea uste zuten zala.
EG 1957 (3-4), 106.
2.
(El) que posee algo.
Bestela esan, gizonak dira izandunak edo ukandunak, bihotz zuzena bestek, gizonek hain zuzen, izana edo ukana da.
MEIG VII 110.