haikatu
Etim. Formado a partir de (h)aika, imperativo de jaiki .
(
Dv,
H,
A).
Levantar(se).
"Se lever"
Dv.
"
Haika zaite, levantaos"
A.
v. jaiki.
Eta xakur gaixoa joan zen firurikan, ardi bat hemen haika, bertze bat hantxet erdi ausik, mendi guzia bere saingaz bethetzen zuela eta inharrosten.
"Faisant se lever ici une brebis, en mordillant une autre là-bas"
.
Barb Leg 149.
Saheskatzen gituztenek 30, 40, 50 metraren goratasuna dakarte; bazterxago dira goitiago aikatzen direnak.
JE Ber 42.
Ile beltz azkar batzu kopetatik goiti zut aikatzen zaizkona.
Ib. 45.
Berehala, gero, dantzak aikatzen zituen bere sail berrirat.
Ib. 94.
v. tbn. Lf GH 1930, 314.
Mandar por los aires.
Ostiko bat ederra iphurdian emanik han-harat haikatu, Hazparnerat edo Jainkoak daki norat.
Zerb Ipuinak 333.