sain
Etim. De rom. sain, bisílabo (< *saginu).
(
-iñ Vc, G-azp ap. A; H, Garate Cont RIEV 1935, 352, Zam Voc ; -iñ Lar, Añ (V), H),
zain (Mic 7r)
Saín. "Ballena, su grasa o saín, lumera, uriña, saiña" Lar (v. tbn. Añ). "Grasa de la ballena, trompa" Ib. "Saín, grosura de animal" Ib. "Grasa de ballena" Añ. "Grasa de peces" A. Cf. VocNav s.v. sáin, sain y saines. v. lumera.
Maripak saiñaz da ozpiñaz gau atan gorputz guztia igortzi ezpaleust, agur ni.
A BeinB 58.
Orreik gauzok, sañez (isurdearen orioa) beteriko krusallu baltz koipetsuaren egunetako ekanduak, joan ziran betiko.
Ag Kr 131s.
Urdai zatiagaz, krusalloko orioagaz edo izurdearen sañagaz noizean bein bigundu oi zirean narruzko oñetakoak.
Ib. 87.
Bakotxak al dauan lapikokoa gantz, sain nai koipez geituta maneau ostean.
Erkiag BatB 92.
Saina edo lumera ateratzeko egiten ziren suak eta labeak.
MEIG III 57.
SAIN-ADAR.
"Saiñadar, cuerno que se llevaba con el carro conteniendo una mezcla de jabón y aceite para untar el carro" Iz ArOñ.
SAIN-ARRAIN.
"Ballena (V-ple)" A Apend.