zail
1 adj. Erraza ez dena, eragozpen handiak dituena, nekeza, gaitza. Maisua izan da beti gairik zailenak azaltzen. Kontaketan, gutxirentzat den egiteko zail horretan. Ez da gauza zaila zuhaitz horretara igotzea. Euskal liburuak zailak aurkitzen dituzte askok. Eta euskararen batasuna, zaila izanik, ia irispidean daukagu. Bizkaiera ez da zailagoa giputzentzat gipuzkera bizkaitarrentzat baino. Zail eta buru-nekagarri diren esaldiak. "Euskara erraza" ez dela zail ez dena, baizik zaildu gabe dagoena, "oinarrizko" lerroan baizik higi ez daitekeena.
2 (Predikatu-osagarri gisa, subjektuak -tzea edo -tzen hartzen duela). Zail da harekin bat ez etortzea. Nor diren bereiztea ez litzateke zaila. Zail da adierazten hitz bitan.
3 (Predikatu-osagarri gisa, dagokion aditzak -tzen edo -tzeko hartzen duela). Hau zaila da ondo egiten. Ez dira hitz arraro horiek, gogoratzeko zailenak.
4 adj. Haragiaz eta kidekoez mintzatuz, samurra ez dena. Gaurko okela zaila dago. Tripakiak ere zail xamarrak zeuden. || Azal zaila dute Lizardiren olerkiek. Larru-zail zen atsoa, orain ipurdiz harroa. Hedea baino zailagoa zen haren idaztankera.
5 adj. Gogorra, nekez urratzen dena. Zur zail eta iraunkorra.
6 adj. Pertsonez mintzatuz, lana aise pairatzen duena, amore ematen ez duena. Ik. saiatu 6. Behargin zail eta zintzoa. Gizon jatorra, lan-gosea eta zaila.