baina1
1 junt. Elkartzen dituen bi esaldien artean ezarririk bien arteko nolabaiteko kontrakotasuna (baina ez bateraezintasuna) adierazten duen hitza. Joan zatzaizkit lurretik, baina ez gogotik eta ez bihotzetik. Ez dira gauza bera, baina ez daude elkarren kontra. Heldu zen, baina berandu. Gizon ona zen, baina alferra. Aberatsa da, baina seme-alaba asko ditu. Nahi adina laguntza izan zuen, baina halere ez zuen ezer taxuzkorik egin. Aita berandu etorri da, baina ama ere bai.
2 junt. Ordea. (Bigarren esaldiaren azkenean, batez ere erantzunetan). Ez zekien baina. Lotsatu egiten naiz, baina.
3 junt. (Esaldiaren barnean). Maitasun horretaz baina, maite hori, ez diozu itaundu zeure bihotzari. Gu baina, haiek utzirik, bestetara goaz.
4 junt. Baizik. (Elkartzen dituen bi perpausen edo sintagmen artean, ezkerrekoa ezezkoa denean). Ez osoki, baina apur bana. Ez ene nahia, baina igorri nauenarena. Irudizkoak ez baina egiazko direlako egiaztagarri bikaina.
5 Ba... ere, nahiz. (Bigarren esaldiaren azkenean). Egingo dut, gogo handirik ez dut baina. Dena lortu zuten, kosta zitzaien baina.