Arestian esan bezala, ezberdina da gaztelaniaren eta frantsesaren jokamoldea. Gaztelaniaz, adibidez, genero-desberdintasunaren marka -o edo -a morfema erroari gehituz lortzen da (maestro/maestra). Euskarak ez dio bide horri jarraitzen. Izen-bikoteen bidea aukeratu du, inguruko hizkuntzek baino areago: seme/alaba; jaun/andre; osaba/izeba; suhi/errain; zaldi/behor; anaia/arreba/neba/ahizpa; mutil/neska; aitona/amona... Pluralean eman behar direnean, gainera, bikote horiek elkarrekin eman behar dira: aita-amak [edo gurasoak] (→ gurasoak ≠ aitak), aitona-amonak (≠ aitonak), seme-alabak (≠ semeak), osaba-izebak (≠ osabak)... Lotura-marratxoa behar-beharrezkoa da bikote horietan. (→ hitz elkartuen osaera eta idazkera)