Euskarak joera izan du pluraleko pertsona-izenordainak erabiltzeko singularrekoen ordez, batez ere NOREN kasuan. Horrelako erabilerak zenbait toki-izenekin (etxe, herri...) eta senidetasun-izenekin (anaia/neba/arreba/ahizpa, aita/ama...) erabiltzen dira batik bat: Gure baserria herritik urruti dago. Gure aitak askotan aipatzen du hori. Gure amak dioenez... Irizpideak irizpide eta ohiturak ohitura, ordea, ezin da esan singularrez eratuak oker daudenik.

Esan behar da, ordea, horrelakoetan, sarri, genitiboaren beharrik ez dagoela euskaraz, eta nire amak esaten du eta gisakoen ordez, aski dela amak esaten du soila. Amarekin joan naiz udaletxera. Arrebarekin etorri naiz.

GUREAN (GURE ETXEAN).Arestian aipaturiko pluralerako ohitura horrek lexikalizatzea ere eragin die pluraleko noren izenordain horietatik biri: zuenean esaten da askotan ‘zuen etxean’ esateko, eta gurean, berriz, ‘gure etxean’ edo, hedaduraz, ‘gure herrian’ esateko. Zuenean ere ez zen giro izango atzo, ezta? Saharako haur-talde batek gurean pasatuko du uda.

Gisa berekoa da izen bereziekiko jokaera hau ere: gure Begoña, zuen Joxe.