Loturik idazten da kasu hauetan:

- Lehen osagaia aditzoina denean (osa(tu), senda(tu)...) <aditzoina + -gai>: aztergai, aldagai, irakurgai, osagai, sendagai, sinesgai, solasgai, salgai, ikusgai, erregai, ezkongai, mintzagai, ikasgai, hautagai, elikagai, biderkagai, batugai... [25. araua] (→ hitz elkartuen osaera eta idazkera)

- Lehen osagaia gizaki-izena denean (andre, abade, errege, alkate...), eta hala sortutako hitz-elkartearen esanahia hau da: ‘dena delakoa izateko (bidean) dena’: andregai, abadegai, aztigai, diputatugai, erregegai, irakaslegai, doktoregai, errektoregai, apaizgai, alkategai, erregegai, senargai, amagai, aitagai...

- Lehen osagaia izen bizigabea eta konkretua denean (burdina, ezti, hari, ikatz...), eta hala sortutako hitz-elkartearen esanahia ‘mamia, lehengaia edo mintzagaia’ izaten da: burdingai, eztigai, harigai, ikazgai, karegai, koloregai, lurringai, mantenugai, sugai, tirogai... Izen bizigabe abstraktu gutxi batzuekin ere, beste hainbeste: auzigai, jakintzagai, legegai...

Marratxoz lotuta (edo bereiz) idatzi ohi da izen abstraktuekin elkartzen denean, eta ‘lehengaia edo mamia’ adierazten duenean, batez ere hitz-elkarte berrietan: kontsumo-gai, gastronomia-gai (‘gai gastronomiko’), polemika-gai (‘gai polemiko’), kultura-gai, hezkuntza-gai, erlijio-gai... [25. araua] (→ hitz elkartuen osaera eta idazkera)