(BN ap. A (s.v. -sa) ; SP→Dv, Lar), jinkosa, jainkoesa, jainkesa.
Diosa. Tr. Propio de la tradición septentrional. A partir de finales del s. XIX aparece tbn. en textos meridionales.
Ezpaitute zuen iainkosá difamatzen. Lç Act 19, 37 (He jainkoesa, TB yainkosa, Dv, IBk, BiblE jainkosa; Ol andregoiko, Ker jainko-eme). Venus iainkosa lizuna. SP Phil 392. Oi Jinkosa, bakazazu ene atsekabeari. Dv Telem 18. Zeren utzi nauen eta adoratu dituen astarthe sidondarren jainkosa. Dv 3 Reg 11, 33. Urrezko illadats ugari batek koruatzen du diñaro jainkosaren aurpegi au. Otag EE 1881b, 85. Frantzesek adoratu zituzten yainkosa triste batzu. Elsb Fram 127. Kanta iogun, kanta Venusi, poz oro dakarren yainkosa aundiari! Or Mi 133. Jainkesa oni eta beste jainkoizuneko izakiai [...] ika itz egiten zaie. JMB ELG 86. Euskal-jainkoizunak ziran Laguardiako Useae jainke[s]ak. Ib. 102. Horregatik gauzkakete jainkosatzat herri zenbaitetan eta jainkosak gara benetan. Mde Pr 127. Geiegi goratu nuen Miren. Jainkosa biurtu nuen oarkabean. Txill Let 80. Ninpak eta Naieak iturri ta ur-ertzetako neskatx erdi-jainkosak ziran. Ibiñ Virgil 36. Lukine, sabel-aldien iainkosa. Ib. 44. Edertasunaren jainkesa bere besoetan zeukala uste zuan. Berron Kijote 179.
v. tbn. Mde Pr 130. Vill Jaink 76. Lf CEEN 1973, 125.