-en superlatiboaren marka baiezkoa izaten da; ez du forma ezezkorik. Alegia, katu politenaren parean ez dugu katu gutxien politena eta antzeko egiturarik ia. Halakoetan, politen antonimora jotzen dugu normalean: katu itsusiena.

Hala ere, literatura-tradizioan bada testigantza bat edo beste, bi moldetan emana:

a) <gutxiEN(IK) IZENONDO-(a)>: (...) gutien on dena beti hautatzea (Pouvreau). (...) ohoreari gutienik egokia (Duvoisin). Gutxien arriskutsu, nahiz eta arriskutsua berau ere (X. Amuriza).

b) <gutxiEN(IK) IZENONDO-EN-a>: Irisartar koblaria zauku azkenean iduritu gutienik ahulena (Jean Etxepare). Euskaraz (...) forma hori da gutxienik txarrena iruditzen zaidana (Ibon Sarasola).

Azken urteotan, gehiago erabiltzen da zientziaren zenbait alorretan-eta: beroenaren parean, adibidez, gutxien(ik) beroa eta antzekoez baliatu beharra gertatzen da. Izan ere, gutxien(ik) beroa delako hori eta hotzena, fisikari batentzat, adibidez, ez dira gauza bera.

Antzeko zerbait gertatzen da -ago atzizkiarekin ere: apenas du testigantzarik tradizioan, salbuespen bakanen bat gorabehera: Ez da gutiago egia (Hiriart-Urruti). Beste kideak ez zeuden gutxiago jota (X. Amuriza).