Euskalkietako ohiturak ezberdinak dira hitz honen lekuzko kasuetan. Hegoaldean (Heg.), hauek dira ohiko moldeak: su(r)tan, su(r)tako, su(r)tara, su(r)tatik; ekialdean (Ipar. eta Naf.), berriz, suan, suko, sura, sutik. Denak dira egokiak eta zuzenak. Adibideak: Solomoak suan/sutan/surtan erre. Suko/sutako/surtako hautsa. Sura/sutara/surtara bota papera. Gaztainak sutik/sutatik/surtatik atera.
Nolanahi ere, su izenak ezkerrean izenlagun bat duenean, mugatu singularra nahitaez erabili beharra dago: Infernuko suan erretzera. Beheko suan erretzen den enborra. Nahi nuke ene bihotza erre ledin zure suan. Eta bere suan bedi urtu. [EH]
Bestalde, kontuan hartzekoa da egungo egunean ere euskaldun askok —bereziki Nafarroan eta -n inesiboaren kasu-marka hartzean— bereizi egiten dituztela suan eta su(r)tan, urean eta uretan, kean eta ketan... Adibideak: Lapikoa suan ezarri dut baina Etxea su(r)tan dago. Iturriko urean busti ditu behatzak baina Apaiza blai-blai egin da uretan. Kean sar zaitez baina Erlauntza ketan ikusi du.
EUSKALTZAINDIA (1991). Euskal Gramatika. Lehen Urratsak I (EGLU I). Bilbo: Euskaltzaindia (80, 238).