Puntuazioaren oinarrian sintaxi-egiturak daude. Egitura horiek, ahozko hizkuntzan, solaskideari informazioa egoki eta zehatz pasatzeko, hizketaren doinuaren —intonazioaren bitartez, bereziki— eta etenaldien bidez helarazten dizkiogu, besteak beste; hizkuntza idatzian, ordea, bitarteko horiek ez dute tokirik. Horien ordez, puntuazio-markak erabiltzen dira, eta horiek dira testu idatzietan kohesioa eta irakurgarritasuna bermatzeko eta testua ongi antolatzeko baliabide nagusiak. Bestela esanda: esaldiak behar bezala bereiztea da puntuazioaren funtzio lehen eta nagusia.

Euskaltzaindiak berariaz arautu gabeko esparrua da puntuazioarena. Egoki eta premiazko deritzogu, ordea, obra honetan auzi horren inguruan zerbait esateari, gramatika, estilo-liburu eta eskuliburu gehienek egiten duten bezala. Prezeski, haietan jaso ohi diren erabilera-molde ohikoenen gida-moduko bat daukazu eranskinetan jasoa, adibidetegi zabal batez hornitua. Badira tartean, hertsiki hartuta, puntuazioari ez baizik ortotipografiari dagozkion marka batzuk ere (→ eranskinak/puntuazio-markak); probetxuzkoa ikusi dugu horiek ere tokia izatea. Jo ezazu hona: (465 or.).