Letrak alfabeto bateko elementuak izaten dira, eta hizkuntza bakoitzak bere alfabetoa du. Euskal alfabetoa hogeita zazpi letra edo grafemak osatzen dute, ordena honetan eta bakoitza bere izenarekin:

Letra horietatik c, q, v, w eta y letrak ohiko euskal hitzak idazteko ez diren arren, kanpoko izenak eta hitzak idazteko sartu dira euskal alfabetoan (eta letra berezi batzuk ere erabil daitezke behar denean; ze hautsia (ç), esaterako). Adibideak: Cáceres, Valentzia, Quebec, New York, windsurf... Horietaz gainera, digramak daude (bi letra berdin nahiz ezberdinen elkarteak hots bakarra adierazteko):

rr (-r- gogorra adierazteko) (→ r letra (ere/erre))

dd, tt eta ll, hots bustiak —sabaikariak— adierazteko, premiarik denean. Adibidez: onddo, Maddalen, Maddi; Antton, ttentte, ttantta; Pello, llabur... (→ kontsonante busti-palatalen grafia eta ahoskera)

ts, tz eta tx (s, z eta x-ren kide afrikatuak). (→ s/z letrak; → ts/tz digramak)

Denera, beraz, 27 letra eta 7 digrama. [17. araua]

Zehaztapen bat: Bost dira euskal hizkera guztietan ageri diren bokalak: /a, e, i, o, u/. Horietaz gainera, ekialdeko hizkeretan, zubereraz funtsean, seigarren bokal bat ere bereizten da, usuenik “ü” idazten dena. Erabiltzen da leku-izen batzuetan ere (Altzürükü, Sohüta...).