(SP, Hb, Dv→A), damustatu (H).
Apenar, causar pena; ofender. v. nahigabetu. Tr. Exclusivamente septentrional; no hemos encontrado ejs. del s. XX.
[Koleraren ondorea da] tristura handi baten azpian damuztaturik ibentzea eta utztea. Ax 284 (V 188). Haserretu, asaldatu, damuztatu edo eskandalisatu ditudan guziak gatik. SP Imit IV 9, 6. Aitak, ez detzatzuela damuzta zuen umeak. He Col 4, 21. Aflijituak edo damustatuak direnean. He Phil 196 (SP 194 nihork bidegabeztu dituenean). Beldur ahal ziren erranen ziotela zerbait gauza damuzta zetzakenik. Lg II 171. Salbatzaillea agertu zen emazteki damuztatu heien begietarat. Ib. 287. [Bekhatu] guziez urriki dut eta dolore, zeren damustatu baitzaituzte. Brtc 32. Askotan haren damuztatzeko ta desohoratzeko baliatu izan direla. Dh 265. Eta nik zu damuztatu eta [...] oin azpitan erabili zaitut! Dv LEd 73. Bi neskatxa horiek damuztatu zituzten Isaaken eta Errebekaren bihotzak. Dv Gen 26, 35 (Ur naigabetu). Ene borondatearen kontra hemen egonez Jainkoa damusta zindezake. Laph 63. Guziez urriki dut zeren damustatu baitzaituzte, eta zure ganik urrundu bainaute. Arb Igand 203. Urriki diat zeren Jainkoa damustatu dudan nere bekhatuez eta barkhamendu eskatzen zioiat. Prop 1895, 170.
v. tbn. Jnn SBi 92.