sendo
1 adj. Lodia edo gorputz handikoa delako, indartsua edo irmoa dena. Habe sendoak. Nolako sustrai sendoak ipini ez ditu euren bihotzetan bizio gaizto honek? Oinarri sendoak dituena. Zimendu sendoen gainean eraikia. Odola bera baino lokarri sendoagoak elkartzen gaitu. Zapata sendoak. Zapata esaten zaio oinetako zoru sendodunari. Arno eta Oiz sendoei buruak zuritu zitzaizkien elurrez. Haritz bat sendo eta zindoa. Txakur laster eta basurde sendoaren arteko borrokari begira. Nikanorren esku sendoak gogor eusten zion giderretik. Eta begiratze hutsak bihotzik sendoenak ikaratzen zituen.
2 adj. (Gauza abstraktuez mintzatuz). Sinesmen sendoa. Ez dutela eriek, larregitan, sendatzeko gogo sendoegirik azaltzen. Asmo sendoak hartzeko, beraz, atera dezagun lehenik bekatuen kontu garbia. Euskaldun garbia zen, hizkuntza sendo, ugari eta betearen jabea. Legeak, holakoak nahiz halakoak, baziren, izan, zein ahulago zein sendoago. Osasun sendokoa. || Asmo sendo-sendo bat daukat bihotzean.
3 adj. Pertsonez mintzatuz, indartsua, osasuntsua, sasoikoa. Herkules sendo hura. Gazte sendo osasuntsuak. Pertsona batek sendoen denean du eritzeko arriskurik handiena.
4 adb. Irmoki, bortizki, tinko. Ik. sendoki. Sendo tinkaturiko usadioaren zama. Sendo nago hartu nituen asmoetan. Bortxa eta indarkeria gizarteko harremanetan sendo baino sendoago erroturik ditugunez gero. Sendo sinetsi. Euskal Herriak ez zukeen iraungo, iraun duen bezala, sendo nahiz makal, euskararik izan ez balu. Behin oso eta sendo, gero eri eta flako. || Zure barruan sinesten duzu, sendo-sendo, infernua dagoela.