jabetu, jabe/jabetu, jabetzen
1 da ad. Zerbaiten jabe egin edo bihurtu, norbaitek zerbait beretzat hartu. (-z atzizkia duen izen sintagma bat hartzen du osagarritzat). Ik. beretu. Nor jabetu zen lur hartaz guztiaz? Josue Jerikoz jabetu zenean. Haur hilaren ama beste haurraz jabetu zen. Gureaz jabetu gara. Armada indarrez jabetu da botereaz behin eta berriro. Besteren ondasunez jabetzea (Ik. ostu). Beste alderdikoek eginahala egiten dute erreferaz jabetzeko. Negua udaberriaz zenean jabetu. Zeruko isiltasuna jabetu da gazteluko gelaz. Bestek hartu dit aurrea, ordea, eta ez daukat haren hitzez jabetzea beste biderik. || Zenbateraino jabetu zen hizkuntzaz, itzulpenek ematen digute aditzera. || Ez, jauna, —dio emazteak berehala solasaz jabeturik—, ez naiz erotua. 2 da ad. Norbaitek bere aurrean gertatzen dena, esaten zaiona edo irakurtzen duena atzeman; norbaitek zerbaiten esanahia beretu. (Osagarritzat -z atzizkia hartzen duen izen sintagma bat, adierazpen-perpaus osagarri bat edo zehar-galdera bat har dezake). Jabetuko da gure hitzen mamiaz. Ez dakit zure arrazoibideaz ongi jabetu naizen. Kristau erlijioa zer den ez nintzen ondo jabetu, harik eta beste horiek hurbildik ezagutu nituen artean.
3 da ad. Zerbaiten berri jakin. (Osagarritzat -z atzizkia hartzen duen izen sintagma bat, adierazpen-perpaus osagarri bat edo zehar-galdera bat har dezake). Haien asmoez jabetzeko. Mandatarien bidez jabetu zen, etsaia hiru aldetatik zetorkiola.
4 da ad. Ohartu, konturatu. (Osagarritzat -z atzizkia hartzen duen izen sintagma bat, adierazpen-perpaus osagarri bat edo zehar-galdera bat har dezake). Beren indar eta sendotasunaz jabetu orduko.
5 zaio ad. jas. Babestu, zaindu. Jabe zakizkio bere herstura handian. Jabe bekit zure izen santua.