jaio, jaio, jaiotzen
1 da ad. Mundura etorri, amaren sabeletik irten. Ik. sortu1 5. 1888an jaio zen, Gipuzkoako Orexan. Euskaldun jaio nintzen. Maria Birjinagandik jaio zela. Zure odoletik jaioko da munduaren salbatzailea. Zazpi mende Kristo jaio aurretik. Jatorrizko bekatua da guztiok jaiotzean dakarguna. Lehenbizi jaiotzeari darraizkion eskubideak. Berriz jaio (Ik. jaioberritu). Lapurtzen iaioa, hartako jaioa. Ikasletarako jaio garenok. Baserrian jaio, hazi eta hezitako ezjakin bat naizenez gero. Gurasorik gabe, mirariz jaioa balitz bezala. Txahala, bildotsa eta antxumea, jaiotzen direnean, egongo dira zazpi egunez bere amaren errapean. || Mundura jaio. 2 da ad. Arrautzatik irten. Urliak ez dizkio oilalokari ipini nahi arrautzak bakoiti baizik, zeren uste duen txita gutxi jaioko direla pareka ipintzen bazaizkio.
3 da ad. Landareez eta kidekoez mintzatuz, sortu. Euskal baratzean jaio den lorea. Egun gutxiren buruan jaiotzen da bizarra. Urterako hortzak jaiotzen hasten zaizkio haurrari.
4 da ad. Izaten hasi. Zortzi erreka jaiotzen dira han. Bihotzetik jaioa den liburu bikaina. Senide gazteago bat jaio zitzaion filosofiari: jakintza. Jaio gabe geldituko ote da musika eder hori? Egungo trakeskeriatik bakarrik jaioko da biharko edo etziko apaintasuna. Nor geure aldian eta tokian gertatzen gara, nola ez dakigula; eta gurekin jaiotzen da gure denbora, gure sorterria bezala, beste edozein baino maiteago bihurtzen diguna.
5 zaio ad. Jarrerez eta kidekoez mintzatuz, berez sortu. Martintxori bihurrikerian aritzea besterik ez zitzaion jaiotzen. Berarekin atsegina izatea ez zait jaiotzen.