INK.: Zu ibili behar zira orduan ikusten nun den?

LEK.: Ba ibili gabe re batzutan ikusten duzu, gainera etortzen zaitzu batzutan eta zenbat aldi ikusten duzu, burrunba aditzen duzu gañera brrrrrr, goiti eta erlea gaki, umia, dena tropan, xori-tropa bezala, eta nahi balinbaduzu erlia bildu, segi, hura segi, gizonak bere pausu on batian segitzen ahal du, ez da fite gaten... atxematen bauzu arbol batian erle bat, umia edo, leno han den arbolak ezpalinbadu deus marka, arbol hari aizkora batekin iten diozu gurutzia ta erle hura ukitzeko dretxorik nihok eztu zuk baizik.

INK.: Nahiz arbola ez den zurea?

LEK.: Ba, nunnahi.

INK.: Eta ordian horren biltzeko denak hil behar zenituen?

LEK.: Keiarekin ateazten die, sasoina bada, sasoina bada, sasoinian ke batekin ateazten tutzu handik xifon puxka bat errez edo auskuak baziren, punpatuz, pufa pufa, keia botatzen dutean sutan, xifona barnian sutan, ta keiarekin umia edo erlia dena atearazi ta geo eztia bildu. Ta zuen erlia kofoin batian eman.

INK.: Eta bestenez eztira etxetik hurrun plantatzen holakoak.

LEK.: Ez, hurbil, ba, komuzki hurbixko, zañtzeko puxka bat, zeren, negua luze balinbazen eta jateko ematen zaiote.

INK.: Zer emaiten....

LEK.: Azukre edo hola, azukre puxka at, ta ur pitta bat edo, edaten, edan ein behaute.